Waar was ik op de dag dat Dylan Sara schreef?
Was er beroering, stond er wind? Herinner ik mij mezelf
als wie ik was? Jong. En wars van alles, wars van tijd.
Fraseur! Lay lady lay in elke uithoek, in elke wigwam
van mijn hoofd. En zijn geneuzel, zijn koud
en kaal gekras dat op bleef spelen in mijn oor.
Ouwe koukleum van mijn gemurmel! Nooit
heb ik vermeden waar het hem om ging.
We gaan slapen en we dromen. En elke nacht
opnieuw kan elk voornemen lijken op een eed.
”Je moet mij verontschuldigen. Dat ik hier zo laat aankom. Mijn trein had vertraging. En ik stond voor de brug. Alvorens thuis te geraken. Nu, over de accordeon. Natuurlijk komt er geen muziek uit. Je moet even wachten. De zak is volledig uitgerekt. De muziek stierf uit. En weldra begint de muziek weer. Als de zak terugkeert. Versta je? Het is een dood moment. Gelijk in de voetbal. Wanneer de bal op de middenstip wordt gelegd. Na een magistraal doelpunt. Er is eventjes geen voetbal. Versta je?
En nu de 'Blauwe Perspectieven'. Het zijn krassen op geverfd papier. Goed gezien. Maar je moet nu ook verder. Neem eens een nieuwe aanloop. Want er zijn de ogen en de hersenen. Probeer eens opnieuw!
En daar zeg ik graag ook nog even bij dat van W.V. (Willy Vynck), de man van honderden brieven over miljoenen foto’s, van 17 mei tot 26 juni 2011 een tentoonstelling loopt in Passa Porta. Op 24 mei 2011 spreekt Hans Theys er bovendien over het werk van Willy Vynck. De man zelf leest er die avond ook enkele van zijn brieven voor. Een mooie reden om nog ’s, geheel en al op eigen initiatief, af te zakken naar die moegetergde ouwe hoofdstad van dit immer onder het dood gewicht van Wevers en Wervers zwalpende land.
Ondertussen staat er ook een heel recent interview met Willy Vycnk in de MAG-magazijnen. Van Johan Debruyne. Te lezen via deze link.
In lijnen uitgelengd. De opkomst! Een eerste waas van groen. Alweer dat beeld: als een hand die over fluweel moet gaan. Velours. Groen op grijs.
Nog lang geen "The wind that shakes the barley"… Nog lang geen "Catcher in the rye". Ontbreekt nog een "Rood papaverveld"...Geen kapitalen maar de kleine letters van een oogst! Velours. Rembours. Wat je nu al weet: niet meer dan twee seizoenen zullen volstaan voor wat je er aan eeuwigheid bij verzinnen wil.
Leggen we dan de hand aan wat bloot komt te liggen! Jaren her. Decennia later. De methode is niet anders dan hoe wij ze ons herinneren. Je rijt iets open. Keien zoeken hun weg naar boven. Vuursteen… De blik gaat dwalen. Verdwaalt. Richting einder. Leunend. Als vanouds. Er is de Kievit. Mussen, meeuwen. Het lijkt alsof niets verandert. Het eggen nog lang niet uit de tijd. Handenwerk geen zeldzaam goed. Je kijkt. Je schouwt de troepen. Hoe de aarde zich straks weer zal laten uitrollen. Tot een vlakte. Net voor het zaaien.
Of we er zullen zijn? Natuurlijk zullen we er zijn op zaterdag 14/5 e.k. in de Zondvloed. Ook ons kan het uitzicht op de Achterkant van flatgebouwen meer dan bekoren! In de reeks Wat ons hier mooi te wachten staat: Reinout & Nevenwerking! Maar meer nog Reinout Verbeke die in de Zondvloed van zijn (en mijn) geboortestad zijn debuutdichtbundel (met full-cd) komt voorstellen!
Gisteren, met het nieuwe Geelzucht-2011-team en als voorbereiding op de nieuwe Geelzucht-editie van straks (Vijf dichters, één Tour!) een alleraardigst dagje doorgebracht in "het Geraardsbergen van al onze plaatsen". Pollet over de bol geaaid ("Ja, ik zie je graag!"). Debeule een puntje authentieke mattetaart afgetroggeld. Cornillie aan de tand gevoeld en Sylvie Marie die dit jaar de plaats van Willie Verhegghe inneemt, wegwijs gemaakt in wat niet nodig bleek. Verder een dame gezien die met een stadsfiets tot driemaal toe fluitend de Muur bedwong. Knappe inspanning die we naderhand zelf niet meer konden evenaren. Maar we deden, toegegeven, ook niet erg ons best. Ook vielen ons gisteren tal van foto’s te beurt, zonder én met de zelfontspanner, hadden we het over Elpenbeen en de kleur van Elfenkutjes en maakten we vol piëteit even een pas op de plaats in de Vandenbroucke-bocht. In de Kapel van Oudenberg mocht ik ten slotte (en als klap op de vuurpijl?) eigenhandig de brand in een noveenkaars jagen (3 Euro!). Daarbij hoorde ik het prevelen in mijn hoofd:
"Zalig in het peloton zijn zij die von Kopf zu FuB rein zijn in lijf en leden". Af en toe afgewisseld met die mooie smeekbede waarin ik me volkomen herkennen kan: "O heilige Gilbert van de Ardennen geef ons de kracht om door te gaan!"
1. Na de kleine Nucleus-crash van 18/03/2005 zijn alle daar aan voorafgaande reacties op deze bladzijden verloren gegaan. Jammer maar helaas!
Sindsdien - wat had je gedacht - zijn we gewoon opnieuw begonnen.
2. Zoals men merken kan is op deze blog de "comments-moderatie" van toepassing. Dit heeft te maken met een aantal 'wrange' reacties uit het verleden. Alweer jammer maar helaas! En bedankt voor het oefenen van wat geduld!
