Lijstje (1)
* Yann Andrea: Die liefde
* Erri de Luca: Montedidio
* Frances Fyfield: Onderstroom
* Pawel Huelle: Mercedes-Benz (Uit de brieven aan Hrabal)
* Siri Hustvedt (Mevrouw …): Wat me lief was
* Milan Kundera: Identiteit
* Agustin Sanchez Vidal: Bunuel, Lorca, Dali: het eeuwige raadsel
* Wim Neetens: Menselijke middelen
* Michel Quint: De tuinen van de herinnering
* Graham Swift: Het volle daglicht
* Edithe Templeton: Gordon
Wat hebben al deze boeken en boekjes met elkaar gemeen? Juist, ja. Niets anders dan “de dunne rode draad van de liefde”… Maar, zeg me, zijn er andere boeken?
Arcadim, Zondag 19 september 2004Labels: Lijstjes
Verschil
Ook voor wie, net als ik, al ‘ns het genoegen heeft mogen smaken om op hun goddelijke tafels te liggen, blijft het een hele mooie :
“Wat is het verschil tussen God en een hartchirurg?
God weet dat hij geen hartchirug is.”
Geciteerd in Knack, 15/9/2004. Dr. Hugo Vanermen, hartchirurg in de reeks “Topchirurgen over hun vak”.
Ladder
“Als een ladder die tegen muren loopt,
Een ladder van brons. Tussen hemel
en aarde, gemaakt voor niets dan knechten,
knechten van de kerfstok.”
”Een confrontatie om u tegen te zeggen”
Schrijver-beeldhouwer Armando te gast in het Permeke-museum te Jabbeke. Nog tot 3 oktober!
Marcelle!
Marcelle Hanselaar ‘Party girl’ Oil on canvas,
113x97 cm, 2003
Wat de stilte met ons kan doen.
Ze scherpt en schift ons tot een scherf
die zich neerzet in een hart.
Bedremmeld meisje dat achterblijft
op een feest dat pas later kan bestaan.
Image Title: 'Party girl'
Description: oil on canvas, 113x97 cm, 2003
03 Oct.- 21 Nov. 2004, '10 Years of Painting & Etching', De Queeste Kunstkamers, Trappistenweg 54, B-8978 Abele-Watou, Belgium. Tel: +34 (0)57 334872
‘Silence is easy’
Schilderijen en etsen van
Marcelle Hanselaar, van 3 oktober tot 21 november 2004 in
De Queeste Kunstkamers, Trappistenweg 54, 8978 Abele/Watou
Telganger
Met de jaren wordt het steeds duidelijker: ik ben puur en onversneden, een
oneven mens. Elke dag opnieuw komt die waarheid nog wat nader aan het licht. Ik tel mijn stappen of ik keer er op terug. Ik ga vooruit en achteruit, ik klim de hellingen op en ga ze weer helemaal naar beneden af, ik strooi nagels en duimspijkers uit en doe daarbij niets als tellen. Geen
roerganger ben ik, maar een ware
telganger. Alles mag als het maar niet even is. Want niets bij mij mag even zijn. Geen twee, geen vier, geen zes… Drie, zeven en dertien daarentegen… Zelden zul je mij – o die herfst! - een even aantal pruimen zien eten. Zelden ook zal ik mij lang onderhouden met iemand die een twintig op zijn t-shirt heeft staan. Laatst at ik vier appelen en kreeg maagpijn. Ik had beter moeten weten. Overigens mag het bij nader inzien een waar godswonder heten dat ik in een huis als dit, dat onverstoorbaar het huisnummer 68 in zijn adres blijft dragen, kan blijven wonen.
(Wie weet, misschien heeft wat hieraan voorafgaat wel iets met Mersenne priemgetallen te maken? Wie zal het zeggen...)
(Woe 8/9/2004 - Cat. Stukken & Beentjes)
